اشعار

دوباره پای غزل سویتان دوان شده است          حروف واژه عشقم ترانه خوان شده است

ردیف و قافیه هایم فقـط به ذوق شماست          که اینچنین همه همرنگ آسمان شده است

زبان رو به سـوی قـبـله مانده و طبعـم           به جان رسیده و انگار پرتوان شده است

فـضای آبـی شـعــرم نــثـار مـقــدمـتـان          بهـار هم به قـدوم شما جوان شده است

نَــمی ز بــارش حُـسن شـمــا و آل شما          کتاب شعر و غزلهای شاعران شده است

فضای شعر، پر از لطف بی کرانه توست

کرم نما و فرود آ که خـانه خانه توست

چه مـنّـتـی به سـر خـلـقـت خــدا داری           اگر به چشم زمین پای خویش بگذاری

سـحـاب رحـمـتـی و پـای آسـمـان خــدا          کـنار می کشد آن سـاعــتی که می باری

تو آخـرین گل یـاسی که نـقـش هایت را          به کوچـه بـاغ قــدیـمی شهـر می کاری

پس از تو صبح مدینه دگر نخـواهد دید          طـلـوع نـسـل خـدا را زمـان بــیـداری

لبان حضرت هادی پُر از ترانه توست

کرم نما و فرود آ که خـانه خانه توست

بـاز دل شکـسـتـه ام نـوای دیـگـر آورد            پردۀ بهتری زند، نغمۀ خوش تر آورد

مـعــانی کــلام را ز طـبع من بـر آورد            مگر ثنای عسکری حجـت داور آورد

که آگه از مقام او، کسی به جز اله نیست

نسیم درک و عقل را در این حریم راه نیست

عبد خدا که داده حق، خدایی از عبادتش            بسته شده به طوق جان سلسلۀ ارادتش

رام شده وحـوش هم، به درگه سیادتش            حقیقت غدیر خم، جلوه گر از ولادتش

ولادتـش به هـشـتــم ربـیـع ثــانی آمـده

جهان پیر را از این مژده، جوانی آمده

به سامرا نظر کن و جلوۀ ذوالکرام بین            قِران مهر وماه را در این خجسته شام بین

باب امام عـصر را فراز دست مام بین            دهـــم امـام را بر یــازدهــم امــام بیـن

چـشم علی مـنور از جـمال ماه پاره اش

فاطمه کو؟ که بنگرد، بر حسن دوباره اش

نور ولایتش به رخ ردای خلقتش به بر            لوای عصمتش به کف تاج شفاعتش به سر

برهمه هستی اش نظر درهمه عالمش گذر            امام هادی اش پدر حضرت مهدی اش پسر

خـلایـقــنـد چـاکـرش ملائکند عسکرش

هیچ کسی نمی رود به نا امیدی از درش

زمین چشم تماشا شد امام عسگری آمد           بهـشت آرزوهـا شد امـام عسگـری آمد

هوای سامره گلپوش از عطر نفس هایش           گل ایمان شکوفـا شد امام عسگری آمد

سروش هاتف غیبی بشارت داد "هادی" را           گره از کار دل وا شد امام عسگری آمد

حسن خویش حسن رویش حسن بویش حسن مویش           تـمـام حُـسن پیـدا شد امام عـسگری آمد

چنان پیچید درصبح ازل گلبوی لبخندش           که عقل ازشوق، شیدا شد امام عسگری آمد

صفا دارد سرور اهل دل در عالم معنا           بسـاط سـور بر پا شد امام عسگری آمد

تجلی کرد در برق نگاهش هیبت حیدر           طلوع مهر زهـرا شد امام عسگری آمد

صدای پای او در کوچه باغ زندگی پیچید           حضورش عالم آرا شد امام عسگری آمد

زمان، امشب "کمیل" از شوق سراز پای نشناسد           که؛ خلقت؛ باز معنا شد امام عسگری آمد

از عـرش دارد می‌رسد فصل بهـارم            كم كم پُر از خورشید خواهد شد دیارم

از عرش دارد می‌رسد پیـكی خـدایی            از عـرش دارد می‌رسـد دار و نـدارم

یك عمراز دست خودم درحبس بودم            امـشب نگـاهـش مـی‌شــود راه فـرارم

امیّـد بسـتم بر كـرامت‌هـای چـشـمش            بلـكه كـمی رونق بگـیرد كـار و بـارم

من هرچه را دارم به دست دوست دادم            شكـر خـدا كه بـعد از این بی‌اخـتـیارم

از آسمان نــور هــدی آمــد، مبــارك

عیـســای آل مصـطـفــی آمـد مبـارك 

ما اهـل بـارانیـم و اهل روضه‌هـائـیم            عـمری است محـتاج گـداهای شـمائیم

آواره‌هـای كــوچــۀ حُـسـن بـهــاریـم            كــاسه به دسـت سفـره‌های هـل‌اتـائـیم

از روز اول خـادم این خـانه هـستـیم            تـا شــام آخـر هـم مـقـیـم این حـرائـیـم

ما نسل در نـسل عـاشق این خـانواده            دیــوانـه‌وار از عــالـم و آدم جــدائـیـم

وقتی كراماتِ نگاهت شــامل مـاست            یعنی كه درهفت آسمان مشكل‌ گشائیم

از اولش هم قـلـب ما دست شما بـود

تـوفـیـق ما و سـلب ما دست شما بود

شكـر خـدا كه عـاشـقی درمـان ندارد            ایـن قـصـۀ شـاه و گــدا پـایــان نـدارد

شـكـر خـدا كـه عـاشـق این خـانـواده            شـرمنـدگی دارد ولی عـصیــان ندارد

فـرع تـولّی و تبـرّی اصـل دین است            ایـمـانِ بـی این خــانـواده جـان نـدارد

چشمی كه ابری شدازاین دریای جوشان            در روز محـشـر لحـظـۀ گـریان ندارد

دست كسی بر دامن فـهـم شما نیست             ایـن نــردبــان‌هــا پــلـۀ آســان نــدارد

ای خـلـقـت آدم طــفــیـلــی وجــودت

هفت آسمان محتاج بارش‌های جودت

امشب بیا رحـمی به حال این گدا كن            بـی‌آبـرویـی را مـقـیــم ایـن حــرا كـن

ابـری بیـاور بر سـر چـشـم خـسیـسم            بـا دسـت بـاران درد دل‌هـا را دوا كن

یك قطره از نـور كـراماتت بـپاش و            این دفعه ما را حُر دشت روضه‌ها كن

دلبـستـگی‌هـای مــرا از من بگـیـر و            بر چـشم‌های خود اسـیـر و مبـتـلا كن

یك صبح با جادوی چشمت این گدا را            از جـمـلـۀ هـمـسـایـه‌هـای سـامـرا كن

گرچه به ظاهـر از خداوندی جـدائید

آئــیـنـه در آئـیـنـه تــكــرار خـدائـیــد

مـهــربـانـا مـهــربـانـی كـرده ای              خـشت و گل را آسمانی كرده ای

حكـمت از دل دُرفـشـانی می كند           بـا قــلـم قـلــبـم تـبـانـی مـی كـنـد

چـشم صحـرا را مزیّن كـرده ای              نـور زهــرا را مُـبـیَّــن كـرده ای

نُه فـلـك مجـذوب یك دلـدار ماند              هـفـت اقـلـیم از هبـوط یـار ماند

آن زمـانی كه نه گِـل نه آب بود              با تو نَه خورشیـد نَه مهـتاب بود

دستِ ذاتت هستِ مسطور آفرید           از صـفـاتت چـارده نـور آفــریـد

چار و دَه مبهـوت یكدیگـر شدند              عَـلَّــم الاَسـمـاء را از بَـر شـدنـد

نــور واحـد چـارده تـقـسـیـم شـد              سال و مـاه و هفـته ها تـرسیم شد

چون نظر كردند برحالات خویش              ذات را دیـدند در مـرآت خویش

تا مهّی، هـفته، از اِعـراب یافت              قـصّـۀ سـبـع مـثـانی بـاب یـافـت

تا دل افتد روز وشب در دامشان              ثبت شد سـاعـات هم بر نامـشان

بـوی گـلهـای معــطّــر مـی وزد               شـنـبه ها عـطـر مـحـمـد می رسد

یاس و سُنـبل هدیۀ یكشنبه هاست              عطر زهـرا وعلی درجان ماست

گُل كند در هر دوشنبه نـور عین              گاه از نـور حـسن گـاهی حـسین

هر سه شنبه می وزد عطر سه گل              سین و یاء و صاد اندر هر سُـبُل

چهار شنـبه موسـوی گـردد فضا              از رضا و باب و دو ابن الـرضا

می شود لب تر ز جام عـسگری              هر شب جمـعه به نـام عـسگری

ذكـر آب و ذكر باد و ذكر خـاك              یا امـام عـسگــری روحی فـداك

دوسـتـان مـحـتـاج لـبخـنـد تـوأند              جـمـع موجـودات در بـنـد تـوأند

ای زمان از بس ترا دارایی است              درزمین هنگام حُسن آرایی است

باید این احسـاس را اذعـان كـنم              آنچـه اسـتـاد ازل گـفـت آن كـنـم

بــایــد از ســاقـی دلـهــا دم زنـم              تا در این میخـانه در محكـم زنم

آمـد آن پـشـت و پـنـاه شـیـعـیـان              شد جـمـال وجه رحـمانی عـیـان

او بود خـورشید كز نو سـر زده              یـا حـسـن در وجـه اَحـسَـن آمـده

بسكه او مجذوب در تـوحیـد شد              ذرّه هم در پـرتوش خورشید شد

آمد آن محنت كش شادی فروش           تا كـشـد بـار ولایت را بـه دوش

گر چـه گـردد سـاكـن تـبعـیـد گاه              می گـشایـد تا خـدا بر شیـعـه راه

راز دار صُلب منصور است او           معـنی نـورٌ عـلـی نــور اسـت او

شیوه اش هنجارهای معنوی است              سیره اش طرح قیام مهدوی است

هرچه گویم ازسجایایش كم است              كن توسل حبل عشقش محكم است

تـا گـدای سـامـرایـش مـی شـویـم              بی گمان حاجت روایش می شویم

سـامـرا گـفـتم دلـم آمــد به شـور              جشن میلاد است یا شورِ نـشـور

شیعـه احـسـاس غـریـبی می كنـد              ذكــر ادرك یـا حـبـیـبـی می كـند

دور گل آمده یا فصل گلاب افشانی است            بلبلان را به چمن زمزمۀ روحانی است

نقش بر هر ورق گل سور قرآنی است            آسمان خنده بزن ماه ربیع الثـانی است

آفـتابا به گل و بـاغ و چمن خـنـده بزن

نه به هر گل، به گل روی حسن خنده بزن

اخــتــر بــرج ولایــت مــه تــام آورده            مـهـر، بـا زمــزمــۀ نــور سـلام آورده

آسـمـان سـجـده بر آن مـاه تـمـام آورده            بــانـــوی عــالــم اســـلام امـــام آورده

دُر تـوحـیـد ز دُرج شـرف آمد بـیـرون

گـهـر یـازدهـم از صـدف آمـد بـیـرون

یـم فـضل و شـرف و جـود به دنـیا آمد            خـلـق را قــبـلـۀ مـقـصـود به دنـیا آمـد

حـجّـت خــالــق مـعـبــود بـه دنـیـا آمـد            پـدر مــهـدی مــوعــود بـه دنــیــا آمـد

دم به دم آیۀ قـرآن شـکـفـد از سخـنـش

نقش گـلبوسۀ باباست عـیـان بر دهـنش

دگران دیگر و فوق دگران این پسر است            دُرِ رخشندۀ والا گهـران این پسر است

خلف صالح نیکو پدران این پسر است            پـدر منتَـظَر منـتـظِران این پـسـر است

طـلـعـتـش آیــنــۀ طـلـعـت احـمـد بـاشد

نجـل پـاک سه عـلـی و سه محمّد باشد

آسـمـان شـرف و فـضـل، قــمـر آورده            قرص خورشید در آغوش سحر آورده

این حُدَیت است که پاکیـزه پـسر آورده            پـسـر آورده نه، بـر خـلـق، پـدر آورده

خرّم آن نخل که یک باغ گل آمد ثمرش

صلـوات هـمه بـر مـاه جـمـال پـسـرش

این گل باغ بهشت است و دوعالم چمن است            این همان جان جهان است وجهانش چوتن است

کنیه اش عسکری و نام نکویش حسن است            پای تا فرق حسن بلکه حسن درحسن است

تا ابد باغ دل و گلشن جان خرّم از اوست

به جهان خرّم ازآنم که جهان خرّم از اوست

این چراغی است که انوار فلک، هالۀ اوست            این بهشت است که حورا و ملک، ژالۀ اوست

هر کجا هست بهار از نفس لالۀ اوست            جـان ما شـیـفـتـۀ او دل ما والـۀ اوست

این گل سرخ جواد بن علی بن رضاست

که شمیمش به زمین و به زمان روح فزاست

وحی، از درج دهان ریزد هم چون گهرش            نـور از مهر جبین خیزد همچون قمرش

علم از نخل سخن روید هم چون ثمرش            پرچم عدل جهانی است به دست پسرش

روی خورشید پی سجده به خاک در اوست

حسن عسکری وخلق جهان عسکر اوست

مــهــر رخ آیــنــۀ داوری اش مـی دانــم            صاحب منزلت و سـروری اش می دانم

بر همه خلق جهـان برتـری اش می دانم            حـسن بن عـلـی عسکــری اش می دانـم

تا ابد عـالم خلقت همه فـرمـانبر اوست

وحش وطیر وبشر وجن وملک عسکراوست

ای که بر سامره ات آمده از کعبه درود            سر تعـظیم به خاکت ملک آورده فرود

کوه وصحرا و گلستان و یم و چشمه و رود            همه دارند به اوصاف تو پیوسته سرود

من و مـدح تـو و فـرزنـد تـو و آبــایت

بلکه یک لحـظه شـوم زائـر سـامرّایت

من نـه مـدّاح؛ که دلـبـاخـتۀ کـوی تـوأم            با هـمه روسیـهـی شـیـفـتـۀ روی تـوأم

در هیاهـوی جهـان گـرم هـیاهوی توأم            خـارِ افـتاده کـنارِ گـل خـوشـبـوی توأم

سائلـم سائل لطـف و کـرم و جـود شما

خـاک زیـر قــدم مـهـدی مـوعـود شـما

من همه عمر دم از عترت طاها زده ام            هر چه جز خطّ شما بوده بر آن پا زده ام

آتـشـی بـودم و یـکـبـاره به دریـا زده ام            دسـت بــر دامــن ذرّیــۀ زهــرا زده ام

چه شود ای دو جهان عاشق درد و غمتان

دستگـیـری کند از (میـثم تان) میـثـم تان

گـلـشن تـوحـیـد آبـاد امـام عسکری ست          دل بهشت نور با یاد امام عسکری ست

جنت موعـود میـعـاد امام عسکری ست          مژده یاران عید میلاد امام عسکری ست

کیست این مولود فرزند علی مرتضاست

قرة العین علی بن جـواد بن الرضاست

دُرّ ده دریـا و بـحــر یک دُرِ ناب خــدا          نجل هادی آفـتاب حُسن مصبـاح الهدی

رهروان را رهنما و رهـبران را مقـتدا          سرّ بعد از انـتـهـا و نـور قـبـل از ابتدا

هم زکی هم عسکری هم نام نیکویش حسن

رخ حسن خُـلـقـش حسن خَـلـقـش حسن

ماه ده برج شرف خورشید حُسن پنج تن          عسکرش جن و ملایک خود ولی ذوالمنن

مهراو شیرین تر است ازجان شیرین دربدن          نام نیکویش حسن چشم و چراغ بوالحسن

صد بهشت لالۀ تـوحید در لبخند اوست

عالـمی در انتـظار مقـدم فـرزند اوست

گر چه عمری درمیان دشمنان تبعید بود          دوستان را رهنما در عالم تـوحـیـد بود

در درون ابرهای تیرگی خورشیـد بود          شیعه را در موج ظلمت پـرتو امید بود

با وجـود آن بهـیـن نجـل بتـول طاهـره

کـعـبـۀ امّـید خـلـق عـالـمی شد سـامـره

نقش وجه الله اعـظـم حُـسـن بی مانند او          می درخشد یک محمد نـور در لبخند او

گـردن تـسـلـیـم خـلـقـت تا ابد در بند او          حجة بن العسکری گوید منـم فـرزند او

با وجود آن همه تـبعـید و دوران کمش

ریزه خوار سفرۀ فضل و شرف شد عالمش

ای فروزان ماه عالم در حجـاب سامره          گـشتـه بر دور مـزارت آفـتـاب سـامره

بـوتـراب بـوتـرابــی در تـراب سـامـره          ابر رحمت گشته از فیضت سحاب سامره

اخـتـران آسـمـان در ظلّ دیـوار تـوأنـد

آسـمـانی ها زمـین بـوسـان زوّار تـوأنـد

سامره یک آسمـان توحید دارد در بغل          سـامــره یک کعـبۀ امـیـد دارد در بغـل

سامره دو ماه و دو خورشید دارد در بغل          سامره ماهی که نتوان دید دارد در بغل

روز و شب دائم سلام خلق و حیّ داورت

بر تو و باب تو و برعمّه و بر همسرت

باب تو همچون تو وجه الله ذوالمن پرورد          عمه ات در وادی جان طور ایمن پرورد

مکتب مهر و وفا در قلب دشمن پرورد          نرگست ریحانه چون مهدی به دامن پرورد

فرشیان در عرش می گردند گرد حائرت

روح می گیرند از فیض دعـای زائـرت

ای قرار دل که دل شد بی قرارت یا حسن          جان خوبان جهان یکسر نثارت یا حسن

ماه نرگس بوسه گیرد از مزارت یا حسن          روح، مرغ کوچکی در شاخسارت یا حسن

ده ولی الله اعـظـم را ســرور سیـنـه ای

یک جمال و چارده خورشید را آئینه ای

تا گشودی لب، بهار معـرفت آغــاز شد          مرغ جان بر شاخسار علم در پرواز شد

رهروان علم را پیـوسته کـشف راز شد          سرّ کفر افشا شد و مشت نصارا باز شد

ای فدای دانش و فضل و کمال و علم تو

می طراود خُلق و خوی مصطفی از حلم تو

خاک راه زائرت از مشک و عنبر بهتر است            ریگ صحرایت زلعل و درّ و گوهربهتراست

مهر تو از کل نعمت های داور بهتر است          مدح تو از جان شیرینم به پیکر بهتر است

هرکه بودم هرکه هستم یا امام عسکری

خویشتن را بر تو بستم یا امام عسکری

گرچه خارم سر بر آوردم ز بستان شما          با عـنـایـات شما گـشـتـم ثـنـا خوان شما

رنگ و بو بگرفتم از باغ و گلستان شما          این من و دست تهی این لطف و احسان شما

تا ثـنـا خـوان شـمـایم سـرفـراز عـالـمـم

دست بـوس مـیـثـم دار ولایت، "میثـمم"

بـشـنــو ز فـلـک حـقـیـقـت مـعــنـا را            از عـرش نـدای دعــوت الحـسـنی را

مــیــلاد امــام عـسـگــری آمـده اسـت            تـبـریـک بـگـو ســلالــة الــزهــرا را

************

دریـای گـهــر بــار ولایـت جــوشـیـد            در فصل خزان، فصل عنایت جوشید

مـیــلاد ابــا مـحـمـدَ الــمــهــدی شــد            مِی نـوش که چـشـمـۀ هـدایت جـوشید

************

این از برکات حـضرت داوری است            هم عـید محـمـدی و هم کـوثـری است

مـژده که بـه هــشــتـم ربـیـع الـثـانـی            مـیلاد امـامِ حـسـن عــســکـری اسـت

عـبــد خــدا و مــرد خــدا سیدالــکریم            مِـنّــا به نــزد آل عــبــا سـیــدالکــریم

در وصف دوست،حضرت هادی به غمزه گفت:           هستــی بحـق تو دوست ما سیدالکریم

بر سائل تو در حرمت  میرسد جواب            اینجا کجاست  کرب و بلا سیـدالکریم

تا دین خویش عرضه کنی برامام خویش            کی می شوی ز یــار جــدا سیدالکریم

مُلک ری است قبله ی دلهای فـاطـمی            اینجاست ملک خـون خــدا سیدالکریم

خونِ تو را اگرچه به مـقـتـل نـریختند            مــانـنـد سـیـدالـشـهـدا سـیـدالــکــریــم

اما بــرای مــردم دنـیــا تــو حـجـتــی            آری تـویــی تو حـجـت ما سیـدالکریم

قبر حسین بر سر و رویت خراب شد            یعـنی شـدی دوبــار فــدا سیــدالکــریم

یکبار تحت قبّه ی ویــرانــه ی حسین            یک بــار پیش پای رضــا سیـدالکریم

عمری گـریستی به تنِ پاره پــاره ای            آخــر شــدی شهیدِ جـفــا سیــدالکـریم

هرگز به زیر سم ستوران نــرفته ای            خنجر نخــورده ای ز قــفـا سیدالکریم

از روضه های داغ، تو دق کرده ای یقین            از کــوفــه تا به شــامِ بلا سیدالکــریم

دریــاب ای ولــیِّ خــدا اهــل درد را            ای نــایب الامــام الا سـیــدالــکــریــم

ما را وصال کرب وبلا گر نصیب نیست           هســتــیم پس دخیــل تو یا  سیدالکریم

مشهد نشد، قم هم نشد، قسمت شد اینجا            امشب هرآنکس آمده، دعوت شد اینجا

سیـد شدی، آقــا شدی، من هم گــدایت            بر ما ز پــا افـتــادگان نعمت شد اینجا

از بس حریمت بوی شهر کربلا داشت            قــائــم مـقــام دوم جـنـّـت شــد ایـنـجـا

جسم تو را پای "درخت سیب" بـردنـد            یعنی که با کرب وبلا قسمت شد اینجا

من زار قـبــرک کـمـن زار حُـسـیـنــا            بر اهل تهران مــایـۀ رحمت شد اینجا

شب های جمعه با نــوای عــرشی یار            منــزلــگــه سینه زن هـیـئـت شد اینجا

وقتی تـو از نـســل کــریــم اهـل بـیتی            گلدسته هایت مایه ی حیـرت شد اینجا

مگو بـدن، ز تن جـبـهه جان در آوردند           به جای اشک، جگر از نهان در آوردند

وطن پُر از گل پرپر شده است و عطرآگین           ز دشت لاله ز بس ارغــوان در آوردند

شما گـروه تـفـحّـص به خـاک بـنـویسیـد           دُر از خــزانــه این خاک‌دان در آوردند

زمین ز مین پُر و اینان ز من سفر کردند           ز آسـمـان سـر از این آستـان در آوردند

همـیـن تـبـار تـبّـری تـبـر به دوش شدند           دمـار از  بت و از بـتـگـران در آوردند

حرامشان که شکم‌پارگان فرصت جوی           تـنـور گـرم شـمـا بود و نـان در آوردنـد

و من به جَیب سر و سر به زیر کاین مردان           چه سـرفـراز سر از امتحان در آوردنـد

تو آمـدی و زمیـن در هـوای تو افـتــاد            و عـرش در هـوس خـنـده های تو افتاد
برای درک تـنفس در این جـهـان سیـاه            هــوای تـازه ای از ابـتـدای تـو افــتــاد

جهان شرک به خود آمد از بـزرگی تو            به گوش کعبه و بت ها صـدای تو افتاد
شکست طاق بلندی که عرش کسری بود            همینکه روی زمیـن ردّ پــای تو افـتـاد
و بعد ایـنکه خـدایـان به لـرزه افـتـادنـد            به ذهـن مـردم خـستـه خــدای تـو افـتاد
پس از نـگـاه سـیـاه و سـفـیـد اربــابـان            نـژاد عـشـق بـشـر در لـوای تـو افـتــاد
زمان شکـست زمـانی که آمـدی احـمـد            تویی که یک شبـه دنـیـا به پای تو افتاد
تو احمدی و به نور جـمـال تو صلوات
به هریک از برکات و کمال توصلوات
به احـتـرام مـحـمـد زمیـن تـبـسّـم کــرد            توآمدی وجهان دست وپای خود گم کرد
تـرک نـشـست به چـشـمـان آبـی ســاوه            هـمـینکه چـشـم تو بـر آسمان تـرنّم کرد
 فروخت گوشه جنت به شوق خال لبت            که آدمـی به هـوایت هـوای گـنــدم کـرد
هنـوز دختـرکـان زنـده زنـده می مردند            خدا به خلق تو بر خلق خود تـرحّم کرد
تو آمـدی، به زمیـن احـتـرام بـر گــردد            تو رحمتی که خدایت نصیب مردم کرد
خـدا بـه خـلـق رسـول گــرامـی خـاتــم            گـذاشت سنگ تـمـام و سپس تبـسّم کرد
تو احمدی و به نـور جـمال تو صلوات
به هریک ازبرکات و کمال تو صلوات
تو احمدی که خدا را به عـرش فهمیدی            شبی که غـیــر خـودت تا خدا نمی دیدی
کـنــار چـشـم تـمـام فــرشتـه هـای خــدا            فـراتــر از پر جـبـریــل عـشـق بـالـیدی
تو در ضیـافـت عـرشـی لـیـلـةالاســری            به طاق عرش خدا عکسی از علی دیدی
صــدای مـرتـضـوی عـلـیـست آن بــالا            که از زبــان خــدا عـاشـقـانـه بـشـنـیدی
تو در کـنـار عـلـی و فــروغ شمـشیرش            بساط کفر زمان را ز خــاک بر چـیـدی
برای خـلق بهشت این بهانه کــافـی بـود           به لحظه ای که به زهرای خویش خندیدی
بیا و کفر مجـسـم ز کـعـبـه بـیـرون کن            تویی که پـایـه گــذار جـدیـد تـوحــیــدی
تو احمدی و به نــور جـمال تو صلوات
به هریک از برکات و کمال تو صلوات

در آسـمـان چـشـم تـو رأفـت گـذاشـتند            آثــاری از طـلـوع مـحـبـت گـذاشـتـنـد

بـاخـلـقـت تـو ای هـمـۀ آبــروی خـلـق            مـنّـت ســر اهـالـی خـلـقـت گـذاشـتـنـد

تو آمــدی که ما هـمـگـی متـحـد شویم            نـام تو را مـنــادی وحــدت گـذاشـتـنــد

باران لطف تو همه جا را فــرا گرفت            در ابــر چـشـم های تو رحمت گذاشتند

اشـفــع لـنـای هـرشـب بــارانــی مــرا            در نــزد تو بــرای اجــابت گـذاشـتـنـد

روز ازل به پیش همه ... ایـهـا الـنـبی           روی ســر تو تــاج نـبــوّت گـذاشـتـنـد

از بــارش کــرامت بی حــد نـوشته ام

بر روی سـیـنـه نـام مـحـمـد نوشته ام

یــاایـهــا الـرســول دلــم را جــلا بــده            ای با صفـا صفـا به دل بـی صـفـا بـده

با دست خــالــی آمده ایم ایها الـکــریم            چیزی به ما تو محض رضای خدا بده

اینجا نشسته ام که بگــویم طبیب عشق           نـسـخــه بـــرای درد دل بــی دوا بــده

چشم تو خاک را به نـظـر کـیـمـیـا کند           رنـگــی به تـیــرگی دل سنـگ ما بـده

از ســائــلان هــرشب ایــرانــی تــوأم            رزق مــرا تــوسط مــوسی الرضا بده

حـتــی اگــر مـدیـنــه بیــایم شبانه روز           می خــواهم از تو تــذکــرۀ کربـلا بده

وقتش رسیده نــورِ ولی را نشان دهی

راه عـلـی و آل عــلـی را نـشـان دهی

ما شیعه ایم شیعـۀ سرمست حــیـدریـم            لب تشنگــان بــادۀ ســاقــی کــوثــریـم

مـحـشـر میــان جـمـع مـحـبــان فاطمه            ســایــه نـشـیـن چــادر خــاکـی مادریم

یک عمرما فقط به علی رو زدیم وبس            حاجت به پیش هرکس و ناکس نمی بریم

نام عـلــی که بر لبـمـان سبـز می شود            در بین مجـلـسـیـم ولــی جــای دیگریم

در صحن با صفای نجف سیر می کنیم            گوشه نشین مــرقــد سلـطـان محشریم

شیـخ الائـمـه چشمۀ جاری مرتضاست           ما پـیــروان مـکـتـب پُـربــار جعـفریم

نام مــرا خــدا همه جــا مبـتــلا نوشت

از شـیـعـیــان صــادق آل عـبـا نوشت

فََـلـک بـی تـاب عشـقـی آتشین است            مُــنــوّر آسـمـانـهــا و زمــیـن اسـت

چــراغ روشــن مــاه شــب افـــروز            به حیرت از دو نـور مه جبین است

مـبــارک بـر هــمــه مـیــلاد صادق            که با میــلاد پـیـغـمـبـر قــرین است

و صـــادق وارث عــلــم پــیــمــبــر            از او بـنـیــاد دانـشــگــاه دیـن است

مـنــزه طـیــنـت و خــوی مــحــمــد            فــروغ دیــن و قــرآن مـبـیــن است

چـــــراغ آســــمــــان آفـــریـــنـــش            و بـر دلــهــای ما نــور یـقـین است

کــلامــش پــرتــو لــطــف الــهـــی            زلال تــرجــمــان یــا و سیــن است

مــلائـک عـــاشــق دیــدار احـــمــد            و نــور دیــدگــان مـسـلـمـیــن است

و او در آفــریــنـش قــطـب عــالــم            رســول صادق و پاک و امین است

فلک خــم گـشـته در اکرام و تعظیم            که او تاج رســالت را نـگـیـن است

جهان خرم از این فــرخـنـده میــلاد            شمیم گـلـشـن و خُـلــد بــریــن است

بـیـفــکــن پـنـجــه در حــبــل الــهی            که بی شک مصطفی حبل المتین است

نــوشتــه بــر رواق عــرش با نــور            مـــیــان انــبــیــا والاتــریــن اســت

زمین پــرتــو فشان از نــور تـوحید            تــمــام آســمــان مــحــو زمین است

خـیـزیـد دو آیـیـنـۀ تـوحــیــد بـبـیـنـیـد           در مشرق یک صبح، دو خورشید ببینید

دو مـطـلع الانـوار درخـشـید، بـبـیـنـید           در عـیـد نـبـی بار دگر عــیـد بـبـیـنـید

عــیـد دگـری باز دل از خـلـق ربـوده

چون حضرت صادق به جهان چشم گشوده

امـروز گـشودنـد ز رحـمـت در دیگر           گردید عـیـان حُـسنِ خـدا منـظـر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر           یــا آمــده مــیــلاد پــیــام‌آور دیــگــر؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلاد شـشـم رهـبر شیعه است بـبـینید 

انـوار خــدا تــافـتــه بـر بـام مــدیـنــه           پـیـراهـن نـور است بـر انـدام مـدیــنـه

دل مـی‌بـرد از اهـل ولا نـام مــدیــنـه           پـیـچـیـده به گـوش همه پـیـغــام مـدینه

کامروز دمیده است به تن روح امامت

تـبریک که آمد به جهـان نوح امـامت

 این آیـنـۀ روی خـداونــد جـلـیل است           این گمشدگان را به خط نور، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است           این راهـبـر آدم و مـوسا و خـلیل است

این تـا ابـد استـاد اسـاتـیـد جهـان است

با آنکه عیان است، نهان است، نهان است

دانـش بـبـرَد سـجـده بـه خـاک قـدم او           تکـمـیل شـده فـیـض مـسـیـحا ز دم او

دریــای کـرم بــوده نـمـی از کـرم او           پـیــوسـتـه بُـوَد عِـلـم بـه ظـلّ عَــلَـم او

بر بـام سـپـهـرِ شـرفِ اوسـت سـتـاره

تا عـمـر جـهـان جـابر حیان و زراره

 انـفـاس مسیـحاست مسیحای نـسیمش           موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مـخـزن اسـرار خـداوند حکـیـمش           تا حشر رسد بر همگان فیض عظیمش

دیـوار تــجـلای الـهـی اسـت رواقــش

طاق است میان همگـان مـؤمن طاقش

 بی‌مـنـطق او عـلم بریده است زبانش           روئیده گـل «عـلّـم الانسان» ز بیـانش

دائــم گـهـر عــلـم بــوَد ریگ روانش           علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تـا حــشـر امیـران سخـن بـنـدۀ اویـنـد

تــنهـا نه هـمیـن بـنـدۀ او زنـده اویـنـد

این است که قرآن شده روشن ز کلامش           این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش           این است که داده‌است خـداوند سلامش

سر تـا قـدم آیینـۀ خیرالبـشر است این

دردانه شش بحر و یمِ شش‌گهر است این

 ای مـلک خـداونـد گـلـسـتان بـقـیعـت           دل‌هــا هــمــه زوّار بـیـابـان بـقـیـعـت

ارواح رسـل، سـاکـن ایـوان بـقـیـعـت           جنت همه یک گوشه ز دامان بـقـیعـت

هر زائر دلـداده که بـشـنـاخت شما را

از پـنـجـره‌هـای حـرمت دیــد خـدا را

مهر تو چو روح آمده در پیکـر جبریل           فــرش ره زوّار حـریـمـت پَـر جـبریل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبریـل           از روز ازل سـایۀ تو بـر سـر جـبریل

اوصـاف تـو را غــیـر خـداونـد نـدانـد

میثم چه سراید؟ چه بگوید؟ چه بخواند؟

رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را            دل رهـا شــده از مـحـنـت خــلایـق را

دلـی که پَـر زده تــا آسـتـان احـسـانـت            که غـرق نــور اجـابت کـنـی دقایق را

بر این کویر ترک خورده‌ی دلِ خـسته            بـبـار جـرعـه ای از کـوثــر حقـایق را

مُـریـد صبـح نـگـاه تو می بـرد از یـاد            مگر تـرنــم «قال الامـامُ صـادق» را؟

نـگــاه لـطـف تو آقــا به دل بـهــا داده            و با رضای تو دارم رضای خـالق را

تویی که ضامن صبـح سـعـادتم هستی

تویی که روشنـی هـر عـبـادتــم هستی

پُـر از شـمـیـم بهـشت است منـبرت آقا            بـه بـرکـت نـفــحـات مــعــطــرت آقــا

هــنــوز عـطــر مـلـیــح محـمـدی دارد            گُـلِ دمـیــده ز لب هـای أطـهـرت آقــا

شـبـیـه حـضرت خـاتـم مـدیـنـة العلمی            شـنـیــدنـی ست کـرامات محضرت آقا

و دیــده ایـم به وقت جـهــاد انــدیـشــه            هــزار مـرتـبــه ما فـتــح خـیـبـرت آقا

چـهـار هــزار حکـیم و فقیه و دانشمند            رهـیـن مـکـتـب انـدیـشـه گـسـتـرت آقا

نگــاه روشنت آقــا ستــاره پــرور بود

شکـوه بـی بـدل تو زُراره پــرور بـود  

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می شد            دلیل ها همه با عـشـق مـسـتـنـد می شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دل هـامـان            به پای درس تو هفت آسمان رصد می شد

خوشا به حال دلی که عـروج را فهمید            مسیـر روشـن تو از بهشت رد می شد

میـان آن هـمـه شـاگــرد شد سـعـادتمند            کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می شد

نفس زدی و جـهـان را حیات بخشیدی            تــجــلـیــات الـهــی الی الابــد می شــد

جـهـان نـشـسـتـه سـر سـفـرۀ روایـاتت

شهود می چکـد از جـلــوه زار میقاتت

ســر ارادت ما و غـبــار صـحـن بقـیع            همان حــریـم بهشتی همان بهشت بدیع

همان دیــار الـهـی که از نسیم خوشش            شده ست شهر مدینه پُـر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه ...» نمایان است            کرانه های کرامت چه بی کران و وسیع

گـدائـی حـرمـت اعــتـبـار هـر عـاشـق            امید ماست توسل در این سرای رفیـع

چه غـم ز غــربت دنیا و حسرت عقبا            نگــاه روشنـتــان تا بـرای ماست شفیع

کلید معرفت این جا ارادت و عشق است            سـر ارادت مـا و غـبــار صحـن بقـیـع

مگیـر از دل من یارب این سعادت را

گــدائــی حــرم اهـل بیت عـصـمت را

غـبــار مـقــدم تـو عــطــر آشـنــا دارد            بــرای دیــده ام اعـجــاز کـیـمـیــا دارد

گــدای خانه به دوش تــوأم قـبــولم کن            گـدای تو به جز این آستان کجـا دارد؟

دگر چه جای گــلایــه ز فـقـر می ماند            کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شـکـسـتــۀ من حــرف های نـاگفته            دل شـکـستــۀ مـن شــوق الـتـجــا دارد

کسی که بوده تمام وجـودش از جودت            در آستانه ات امشب دو خـط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به ســوی بقیع            همـیـشه حـسـرت دیــدار کـربــلا دارد

چه می شــود همۀ عـمــر با شما باشم

غبار صحن تو و صحن کــربـلا باشم

مدینه غرق صفا شد ز روی حضرت صادق           دمید عطر محمد ز بوی حضرت صادق

فروغ روی نبی را که مکه یافت درامشب          مدینه دیده دوباره ز روی حضرت صادق

شب درخشش خورشید آسمان علوم است          که نورمیدهد ازچارسوی حضرت صادق

ششم امام که بـاشد ضـمـیـر عـالم و آدم          مثال آینه ها روی به روی حضرت صادق

تـمـام فـقــه بود وامـدار مـکـتب فضلش          کمال عشق بود راز گویِ حضرت صادق

روایتی است کرامت از آن وجود مکرّم          حکایتی است شفاعت زخوی حضرت صادق

بسان زمزم و تسنیم و سلسبیل روان است          علوم آل محمد ز جوی حضرت صادق

ز کهکشان فضیلت طنین فکنده به عالم          خروش عدل علی از گلوی حضرت صادق

قـیام عـلـمی او چون قـیام سرخ حسینی          فکنده لرزه به کاخ عدوی حضرت صادق

کمر به کشتن او بست دشمنش چو نظرکرد          که هست غالب دلها به سوی حضرت صادق

فرشته جـستـه تقرب بهشت یافته رونق          ز قطره قطرۀ آب وضوی حضرت صادق

بود تجـلّی والشّـمس ز آن جمال مبارک          بود مفـسّر والّیـل موی حضرت صادق

چـراغ راهـنـمـای بـشـر به عـالم توحید          همیشه وقت بُوَد، گفتگوی حضرت صادق

کتاب جـابر حیان حدیث فـضـل مفـضّل          یکی است ز آن همه راز مگوی حضرت صادق

اگر به عـلم درخـشد، چو آفتاب، گرفته          ذُراره ذرّه ای از مهر روی حضرت صادق

حُـشام حشمت عـلـمی گرفته از حَشَم او          که کرده تر،لب جان ازسبوی حضرت صادق

بگو فلاسـفـه را تا بـرای درک حـقـایق          نهند رو به ره مهر پوی حضرت صادق

نـماز پـایۀ دین است و بود لـحـظۀ آخر          نماز و حرمت آن گفتگوی حضرت صادق

بخوان دعای فرج را به آرزوی اجابت          که بوده صبح فرج آرزوی حضرت صادق

شب دعـاست برای فـرج بیا که بخوانیم          خدای را همه بر آبروی حضرت صادق

قلوب شیعه حریمش بود ولی به بقـیعش          دل شکسته کند جستجوی حضرت صادق

نبین به قبرغریبش ببین که چشمۀ خورشید           بجوشد از افق خاک کوی حضرت صادق

خـدا کـنـد که صبـا بر مـشـام ما برساند          شمیمی از حرم مُشک بوی حضرت صادق

خـدا کند من آلــوده باز هم چو «مؤید»          سر نیـاز بسایم به کوی حضرت صادق

شب تجلّی عشق و عـقـیده است امشب           شب ظهور هزاران سپـیده است امشب

گلی به گلشن یاسین شکفته شد که فلک           نظیــر چـهـرۀ او را نـدیده است امشب

دمیــد صـادق آل رســول هـمچـون ماه           مـهـی که آیـنـه دار سپـیده است امشب

سپهر علم و فضیلت دوباره نورانی است           سـتـارۀ سـحـر مــا دمـیـده اسـت امشب

حـضور حضرت باقـر فـرشتۀ رحمت           برای عرض تهیـت رسیده است امشب

به "ام فروه" بیـا تـهـنـیت بگو که گلش           به مهد مهر و وفـا آرمـیده است امشب

به پاس مقدم این گـل نـثار کن صلوات           که درخور صلواتی حمیده است امشب

همان گلی که خدا را ستود و مرغ سحر           صدای زمزمه اش را شنیده است امشب

خـوشـا کسی که خـداوند عـاشقـانش را           برای خـدمت او برگـزیـده است امشب

ز بـاغ دانش او سـوی تـشـنـگان علوم           نسیم رحمت و دانش وزیده است امشب

همیشه پیرو این مکتب پر از نور است           کسی که جام ولایت چشیده است امشب

چو یاد اوست عبادت به یاد حضرت او           دلم به سوی خـدا پر کشیده است امشب

بیا و سـر به حـریـم مـقـدسـش بـگـذار           که مرغ دل به مدینه پـریده است امشب

بگو به خـلق «وفائی» چراغ دانش را           خــدا ز جــلـوۀ او آفـریـده است امشب

زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا           که رخت نور پوشاندند بر تن آسمـانها را

دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق           دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفلها

دو وجه الله ربانی، دو سـرّ الله سـبـحـانی           دو رخسار سماواتی، دو انسان خـدا سیما

دوعیسی دم، دوموسی ید، دوحُسن خالق سرمد            یکی صادق یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا

یکی بـنـیـانگر مکـتب، یکی آرنـدۀ مذهب           یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا

یکی از مکه انوار رخـش تابید در عـالـم           یکی شد در مـدیـنـه آفـتــاب طلعتش پـیـدا

یکی نور نبوت را به دلها تافت تا محـشر           یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیا

رسد آوای قـال الصـادق و قال رسـول الله           به گوش اهل عالم تا که این عالم بود برپا

یکی جان گرامی در دوجسم پاک و پاکیزه           دوتن اما چوذات پاک یکتا هر دو بی همتا

محمد کیست؟ جانِ جانِ جان عـالـم خلقت           که گر نازی کند، درهم فرو ریزد همه دنیا

محمد کیست؟ روح پـاک کـل انبیا در تن           که حتی در عـدم بودند بی او انبیا یک جا

محمد از زمانها پیشتر می زیست با خالق           محمد از مکان پیموده ره تا اوج اَو اَدنـی

محـمـد محــور عـالـم، محـمد رهـبــر آدم           مـحـمـد مُـنـجـی هستـی، محمد سیـد بطحا

محمد کیست؟ آنکو بوده قرآن دفتر مدحش           که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا

محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز          چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را

وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم           کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا

ششم مولا،ششم هادی،ششم رهبر، ششم سرور            که هم دریای شش گوهر بود،هم دُرّ شش دریا

صداقت از لبش ریزد،فصاحت از دمش خیزد            فلک قدر و ملک عبد و قضا مهر و قدر امضا

بسی زهّاد و عبّادند بی مهرش همه کافـر           بسی عالم،بسی عارف،همه بی نور او اعمی

دو خورشید منیر او هـشام و بو بصیر او           دوکوه حکمت وایمان،دو بحردانش وتقوی

مرا دین نبی، مهرعـلی و مذهب جـعـفـر           سه مشعل بوده وباشد،چه در دنیا چه درعقبی

در دیگر زنم غیر از در آل علی؟هرگز!           ره دیگر روم غیر از ره این خاندان؟ حاشا!

بهشت من بود مهر علی  و مهـراولادش            نه ازمحشر بود بیمم، نه ازنارم بود پـروا

سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر           اگر گردم جدا یک لحـظه از ذرّیـۀ زهـرا

از آن بر خویش کردم انتخاب نام میثم را           که باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا

از بام و در کـعـبـه به گردون رسد آواز           کامشب در رحمت به سـمـاوات شده باز

بت های حـرم در حـرم افتاده به سـجـده           ارواح رُسُـل راست هـزاران پر پــرواز

کعبه زده بر عــرش خــدا کوس تـفـاخـر           مکه شده زیـبـا و دل افـروز و سرافراز

جا دارد اگر در شرف و مجد و جـلالت           امشب به سماوات کـند خــاک زمین نـاز

از ریگ روان گشته روان چشمۀ توحید           یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز

دشت و در و بحر و برو، جن و بشر و حور           در مــدح محـمـد هـمه گـشـتـنـد هـم آواز

هر ذرۀ کوچک شده یک مهر جهان تاب          هر قـطــرۀ ناچـیـز چو دریا کند اعـجـاز

جبرئیل سر شــاخــۀ طوبی چو قـنـاری           در وصف محمد لب خود بــاز کـنـد باز

جبرئیل چه آرد؟ چه بخواند؟ چه بگوید؟           جــایـی که خداوند به قــرآن کـنـد آغــاز

خــوبــان دو عــالــم همه حـیـران محمد

یک حرف ز مدحش شده ما کان محـمد

این است که برتر بُوَد از وهم؛ کـمالـش            جــز ذات الهی همه مـبـهــوت جــلالـش

رضــوان شده دلــدادۀ مــقــداد و ابــوذر           فــردوس بــود ســائــل درگــاه بــلالــش

والله قسم نـیـست عجـب گـر لـب دشـمن           چون دوست زهم بشکفد از خُـلق و خصالش

هرگز به نــمــازی نخــورد مُـهر قبولی           هرگــز، صلــوات ار نـفـرستـنـد به آلش

بی رهبـریـش خــواهــد اگـر اوج بگیرد           حتی ملک الـعـرش بـسوزد پر و بــالش

یوسف ببرد حُسن خود از یـاد گـر او را          یک منظره در خــاطــره افـتد؛ ز خیالش

این است همان مِهر درخشنده که تا حشر          یک لـحـظـه به دامن نـرسد گرد زوالش

گــل سبــز شــود از جـگــر شعـلـۀ آتش          در وادی دوزخ فتد ار عکس جـمــالـش

چـون ذات خــدای ازلــی لـیـس کـمـثـله          بــایــد که بـخــوانـیــم فــراتــر زمثـالش

ایجــاد بود قـبـضـه ای از خــاک مـحـمد

افــلاک بــود بـسـتـه بـه لــولاک مـحـمد

ای جان جهان بسته به یک نیم نگــاهت           دل گشته چو گل سبزبه خاک سر راهت

هم بــام فـلـک پــایـگـه قــدر و جــلالت           هم چشم مـلـک خــاک قـدم های سپاهت

عیـسـی بـه شـمـیـم نـفـسـت روح گـرفته           دل بسته دوصد یوسف صدیق به چاهت

دل های خدایی همه چون گوی به چوگان          ارواح مــکــرم هـمـه درمــانــدۀ جـاهت

از عــرش خـداوند الی فرش، به هر آن          هستـنـد همه عــالــم خـلـقـت به پنــاهـت

دائـم صـلـوات از طـرف خـالق و خلقت          بر روی سـفـیـد تـو و بر خــال سیـاهت

زیـبـاتــر و بــالاتــری از آنکه به بـیـتی          تـشـبـیـه به خـورشید کنم یا که به ماهت

ســوگـنـد به چشمت که رســولان الهــی          هستند به محـشر همه مـشتــاق نـگــاهت

زیبـد که کـنــد نــاز به گـلـخـانــۀ جـنّـت          خاری که شود سبـز در اطـراف گیاهت

این نیست مــقــام تو که آدم به تو نــازد

عــالــم به تو؛ خلاق دوعـالم، به تو نازد

صد شکر که عمری ز تو گفتیم و شنیدیم           هر سو نگریــدیــم گــل روی تو دیــدیم

هرجا که نـشـستـیم به بام تو نـشـسـتـیــم           هر سو که پــریــدیــم به بام تو پــریـدیم

عـطــر تو پــراکـنـده شد از هر نفس ما           هر گه به سر زلف سخن شانه کـشـیـدیم

ز آن روز که گـشـتـیــم ز مــادر متـولـد           از ماذنه ها روز و شب اسم تو شنـیـدیم

مرگی که به پـای تو بود زنــدگی ماست           ماییم که در مــوج عــزا عید سـعـیـدیــم

تا بـودن ما نــام مـحـمـد به لـب مــاست           روزی که نـبــودیم به احمد گـرویــدیــم

آب و گل ما را که ســرشـتــنـد ز آغــاز           آغــوش گــشــودیــم وصــالش طـلـبیدیم

ز آن بــاده که در ســورۀ زیـبــای محمد           اوصــاف ورا گـفـتـه خـداونـد چـشـیدیم

آن بــاده که از ســاغــر فیـض ازلی بود

سرچشمۀ آن کـوثــر و سـاقیش علی بود

روزی که عدم بود و عدم بود و عدم بود           نه ارض و سما بود نه لوح و نه قلم بود

تـسـبـیــح خــدا در نـفــس پــاک مـحـمـد           لب های عــلــی هم سخــن ذات قـدم بود

روزی کـه گــل آدم خــاکــی بـسـرشـتند           آدم به تــولاّی عــلــی صــاحـب دم بـود

از خــاک قدم های عــلــی کـعـبه بنا شد           او را نتــوان گـفـت که نــوزاد حرم بود

روزی که کرم بود دُری در صدف غیب           والله عــلـــی قــبــلــۀ اربــاب کــرم بـود

بر قلب علــی عـلــم خــدا از دل احــمـد           چون سیل خروشنده روان در دل یم بود

در بین رسولان که به عــالــم علم استند           نــام نـبــی و نـام عــلــی هر دو علم بود

در جــوف نبــی دیــد نـبــی حمد خداوند           با نعت وی و مــدح عـلی ذکر صنم بود

بـالله تـجــلاّی نــبــی مــطــلــع الانـــوار           والله تـــولاّی عــلــی فـــوق نـــعـــم بود

خلقت چو خــدا خـالــق بخـشنــده نــدارد

خــالـق چــو نبی و چـو عـلـی بنده ندارد

از خــالــق دادار بپــرسید عــلـی کیست           از احـمـد مخـتـار بپـرسید عــلـی کیست

جز شخص علی شخص علی را نشناسد           از حیــدر کــرّار بپــرسیـد عـلـی کیست

شمشیــر به دشمن دهـد و شیــر به قـاتل           از قــاتل خـونخــوار بپرسید علی کیست

با دار بـلا انـس بگیــریــد و در آن حال           از مـیـثــم تـمّــار بپــرسیــد عـلی کیست

در غزوۀ بـدر و اُحُـد و خـیبر و احزاب           از تیــغ شــرربـار بپرسید عــلـی کیست

از نخـلـۀ خـرمـا و در و دشت و بیـابان           از چــاه و شب تــار بپرسید علی کیست

از حجر و سعید ابن جـبـیـر و ز ابــوذر           از مالک و عـمـار بپرسید عــلـی کیست

جز فاطمه کس محرم اسرار علی نیست           از محــرم اســرار بپــرسید عـلی کیست

بگرفت به کف جان و سر و جای نبی خفت           از آن همه ایــثــار بپــرسیـد علی کیست

میثم چه در اوصاف علی گوید و خـواند

جــز حــق نـتــوانــد نـتــوانــد نــتــوانــد